De ontmoeting
Na onze kraamweek en alle drukte die dat met zich mee bracht, besloten we de introductie tussen onze kersverse baby en onze honden te gaan doen. En jongens, die voorbereiding waar we maanden geleden al mee begonnen waren zo tijdens de zwangerschap, die wierp zeker zijn vruchten af. We deden het exact zoals geoefend, alleen hadden we dit keer geen babyborn pop vast, maar ons eigen kindje.
“Gefeliciteerd! Dan gaan de honden wel weg zeker?”
Toen we vanaf ongeveer 12 weken zwangerschap bekend maakten dat er een prachtig wondertje in mijn buik groeide, gaf het merendeel direct na de felicitatie de vraag: “Wat ga je met de honden doen?” Allerlei variaties passeerden de revue en stuk voor stuk schemerden hun meningen en zorgen door in de vragen die werden gesteld. De combinatie tussen jullie honden en een baby is niet veilig, dus ze zullen moeten vertrekken. Misschien waren het mijn hormonen, maar zodra iemand ook maar het woordje ‘hond’ in hun mond nam gingen mijn nekharen gelijk recht overeind staan en voordat de vraag was afgerond stond mijn hoofd al in standje verdediging. Geïrriteerd zei ik dan dat dit absoluut niet de bedoeling is en we de honden niet weg gaan doen. Meestal was dat voldoende om het gesprek voor dat moment te stoppen, maar gedurende mijn zwangerschap heb ik nog wel regelmatig zulke opmerkingen gekregen. Vooral wanneer de honden waaks reageren, blaffen of elkaar eens afsnauwen. Maar hey, ik ben oud en wijs genoeg, net als mijn vriend dat is. Natuurlijk is veiligheid het allerbelangrijkste en als dat écht betekent dat de honden weg moeten, dan moet dat. Alleen is dat wel de allerlaatste optie die in ons hoofd zit. Ik kan er überhaupt niet met de pet bij dat er blijkbaar mensen zijn die hun hond zonder pardon de deur uit gooien zodra ze weten dat ze zwanger zijn, een hond is toch ook een gezinslid? Wel realiseer ik mij dat we niet de makkelijkste honden hebben. Ze zijn eigenwijs, waaks, maar ook lief en baasgericht. Wat kan ik er nú aan doen om de combinatie baby en onze honden tot een succes te maken?
De voorbereiding
Ik zocht boeken, maar die kon ik niet 123 vinden. Alleen boeken over honden en (al wat oudere) kinderen zag ik in de schappen staan. Maar wat kun je nou eigenlijk doen als dat kleine mensje nog in je buik zit? Dat miste ik. Op internet vond ik slechts één duidelijk resultaat: Dierbare Ontmoetingen. Zij is gespecialiseerd in honden én kinderen en gaf een webinar over de eerste ontmoeting tussen hond en baby. Ze gaf een aantal tips zoals het uitschrijven van een scenario, wat je wél wilt van je honden (zoals bijvoorbeeld vier poten op de grond houden) en deze als een rollenspel gaan naspelen. Er werd ook een online cursus aangeboden waarbij onder andere stress signalen aan bod kwamen, zodat je deze op tijd kan herkennen bij de hond, maar met mijn gevolgde modules bij DogVision en ervaring als hondenuitlater bij het dierenasiel was ik van mening dat de online cursus mij niet voldoende nieuwe dingen zou leren (há, toch een beetje een ego). Dus zijn we zelf aan de slag gegaan.
Samen zijn we rond de tafel gaan zitten met pen en papier en hebben gebrainstormd over hoe wij de eerste ontmoeting graag zouden willen zien. Zo wilden we dat de honden niet aan het gezichtje mochten likken/ruiken, maar wel aan het kontje. Vanuit hygiënisch oogpunt, maar ook zeker voor de veiligheid. Ook zouden we de honden één voor één introduceren en niet tegelijkertijd, om stress of onderlinge narigheid te voorkomen. Rust was ook een belangrijk punt. De honden zouden alleen geïntroduceerd worden als we duidelijk zien dat ze ontspannen zijn. Ook hebben we een rolverdeling gemaakt, mijn vriend zou de baby vasthouden en ik sta klaar met brokken om al het gewenste gedrag te belonen. Dus als ze niet blaffen, niet springen, baby negeren, kalm zijn enz.
Zodra we het helemaal eens waren over hoe de ideale eerste ontmoeting eruit zou zien, hebben we via bol.com een babyborn aangeschaft. Eentje met geluiden, om het een stapje moeilijker te maken voor de honden. Tenslotte zou ons toekomstige kindje ook best wel eens geluid kunnen maken tijdens de eerste ontmoeting, al is het maar wat gepruttel. Voordat we aan ons eerste rollenspel begonnen, heb ik ook de videocamera erbij gepakt. We hebben bedacht om onszelf te filmen tijdens het rollenspel, zodat we elkaar feedback kunnen geven, de signalen van onze honden beter kunnen teruglezen en ons ideale scenario daarop aan kunnen passen. Zo geschiedde dat wij de rest van de zwangerschap één keer per week een rollenspel uitvoerden, altijd op dezelfde manier, zo consequent mogelijk, zodat de echte eerste ontmoeting een vertrouwd tafereel voor onze honden zou zijn. Dit heeft ons ontzettend goed geholpen en kan ik iedereen aanraden.
Het voelt ontzettend raar, zo zorgzaam zijn naar een pop, maar hier help je jouw honden het beste mee, en daarmee ook jezelf. De geluiden uit de babyborn sloegen helaas nergens op. In plaats van de geluiden wat het zuigen op een speen moest voorstellen kwam er een Darth Vader-achtig special effect uit dat kleine popje. Ook de radar van een onderzeeër leek in het repertoire voor te komen. Om dat te compenseren en alles zo echt mogelijk te maken hebben we op YouTube baby geluiden opgezocht, waarvan het huilen van een baby toch wel het meest herhaald werd. Tenslotte is dat waarschijnlijk het geluid wat de honden (en wij) de eerste maanden het meeste gaan horen. We zetten op den duur dus een YouTube video met baby huilgeluiden aan en stopte deze dan in het rompertje van de pop. Ook smeerden we de pop in met Sudocrème, zodat deze zou ruiken zoals de echte baby, die we straks ook met deze crème zouden insmeren. We speelden bij het voorbereiden van de honden dus in op hun zintuigen: zicht (klein, menselijk pop), geur (sudocrème) en gehoor (o.a. huilgeluiden).
Van rollenspel naar het echte werk
Toen het eenmaal zo ver was, spraken we vlak voor de introductie nog even alles door. Wie doet wat? Hoe lang? Enz. Eén voor één mochten de honden komen snuffelen aan de babybilletjes en werden rustig beloond als ze geen interesse toonden in Logan. We zouden op de hoge stoelen zitten, om de afstand nog zo groot mogelijk te houden en pas later, als de ontmoetingen goed gaan, wat lager gaan zitten op de bank. We hielden het kort, waarschijnlijk nog geen minuut per hond. Stoppen als het goed gaat is ons motto. Dan ging ik weer naar boven. En dat bouwden we in de loop van de weken op. Logan sliep toch nog veel, dus dat kwam mooi uit. Heel geleidelijk bleven we langer beneden. Ik ben nog nooit zo trots geweest op onze honden, zo zachtjes gedroegen ze zich.
Hoe zal het in de loop der tijd gaan, zodra onze jongen gaat kruipen? Zijn onze twee honden en baby dan nog steeds goed te combineren? Of lopen we ergens tegenaan? Daar kom ik de volgende keer op terug!