Liefde betekent ook loslaten

Ik sta in de keuken, zwanger van ons tweede kindje, met mijn zoon in zijn hoge stoel erbij zodat hij gezellig mee kan kijken.

Ik wil gaan beginnen aan het maken van de verse pompoensoep, maar zodra mijn vriend de deur open doet beginnen de honden te blaffen (want: er komt iemand binnen!), rennen ze naar het raam en weer terug.

Faya draait enthousiast rondjes en TJ snuffelt rondom de stoel van m’n zoon, waarschijnlijk is er voedsel op de grond gevallen.

Dan gebeurt het: opeens klappen de honden op elkaar. Gegrom, bijna een soort gegil, tanden flitsen voorbij en mijn vriend schiet uit zijn slof en schreeuwt in een poging de ruzie te onderbreken. Dat werkt wel, maar onze baby kreeg ook de schrik van zijn leven en begon hysterisch te huilen.

Omdat de honden na de schreeuw van mijn vriend rustig waren, zag ik geen gevaar meer en liep richting de tafel, waarop de honden voor een tweede keer op elkaar klapten. Ik pakte TJ vast omdat hij degene is die niet van stoppen weet waarop hij in mijn arm bijt. 

Ik vraag mijn vriend om met mijn zoon even naar boven te gaan, en zodra ik hem de trap op hoor lopen, gooi ik er vanuit mijn tenen een: KLAAAARRRRR!!! uit. Eén seconde later zitten beide honden in de bench, doe ik de deuren op slot en loop naar de keuken om mijn arm onder de kraan te houden. De tandafdrukken staan in mijn arm, maar hebben mijn huid niet geperforeerd, slechts geschaafd.

De gedachte dat mijn zoon op de grond zou hebben gezeten en niet in zijn stoel en wat de mogelijke gevolgen in dat geval konden zijn, geeft bij mij de doorslag. 

Al langere tijd voelen we de spanning opbouwen en wat we ook doen, het blijft risicovol. Hoe graag we ook willen, TJ zit bij ons gezin niet op de juiste plek en hij verdient een beter passend baasje. Ondanks het schuldgevoel, voel ik dit dat dit de juiste keus is: voor zowel TJ, Faya als voor ons.

De laatste herinnering

Het is extra moeilijk omdat er een grote emotionele binding zit aan TJ. Naast het feit dat je gewoon gaat houden van een dier die je elke dag eten geeft, knuffelt en uitlaat, is hij ook nog een laatste stukje herinnering aan de grootouders van mijn vriend. Het was hun hond en hun zouden er ook alles voor over hebben gehad om hem een goed thuis te geven.

Ik deed een bericht naar de fokker van TJ, want op hun website stond dat de honden die bij hun zijn gefokt indien nodig begeleiden naar een nieuw huis. Dat viel behoorlijk tegen, want meer dan een berichtje op Facebook plaatsen zouden ze niet voor ons kunnen betekenen. Toen besloot ik om een rasvereniging te benaderen. Zo gezegd, zo gedaan: ik heb een vragenlijst ingevuld en zij plaatsten een verhaaltje met foto’s op hun site. De verdere begeleiding moest ik zelf regelen.

Het duurde niet lang voor we een aantal berichten kregen van mensen die geïnteresseerd waren in TJ. Veelal oudere mensen die hun hele leven al boxers hadden gehad, aan het ras verknocht waren en nu weer toe waren aan een maatje. In eerste instantie hield ik de boot af bij deze doelgroep, want TJ had tenslotte al twee oudere eigenaren gehad en die zijn beide overleden.

Wij wilden niet dat TJ naar een huisje ging waar de kans groot is dat de eigenaar overlijdt voordat de hond dat doet en hij wéér een nieuw huis moest gaan zoeken. Toen we de zoveelste persoon aan de telefoon hadden van oudere leeftijd, besloot ik het een kans te geven en even niet meer zo te discrimineren. Toch krabbelden ze allemaal terug bij meer informatie over TJ.

Ook mensen met kinderen die interesse hadden wezen we af, hij gaat juist weg in verband met de veiligheid voor ons kind, dan zou het zeer onlogisch zijn als we hem laten plaatsen bij een huis met kinderen. Wat ons opviel is dat mensen alleen kijken naar het uiterlijk en heel erg generaliseren: het is een Boxer, dus het is een geweldig leuke hond! Een beetje enthousiast, maar geweldig! Nee, een hond is een individu en voldoet niet standaard aan alle gemiddelde kenmerken.

De zoektocht gaat verder…

Toen kreeg ik een telefoontje van een jong stel, die kwamen al gauw langs voor een ontmoeting. We hadden een gesprek en hebben alles verteld wat ze moesten weten en uiteindelijk ging TJ mee voor een proefperiode. Ze lieten hem uit, brachten hem naar de auto en reden weg. Huilend bleef ik op de bank achter, dit is het dan, hij is nu echt weg! Het voelde niet goed. Ik had gefaald als eigenaar, als begeleider, als hondenmoeder.
Het heeft bijna zo moeten zijn toen we de volgende dag bericht kregen van het stel: TJ blafte als hij alleen werd gelaten. Ze zeiden dat de buurman had geklaagd over het geblaf en hij op de bank had geslapen omdat hij anders niet stopte met blaffen, alsof TJ defect was ofzo. We hebben TJ diezelfde dag nog opgehaald.

Na heel wat gesprekken leken we eindelijk een match te hebben gevonden van een stel met een boxer.
Mijn vriend is naar hun toe geweest om de leefomgeving in te schatten, een gesprek aan te gaan en een eerste ontmoeting te regelen. We spraken af dat TJ twee weken op proef zou komen en daarna wilden ze de proefperiode graag weer met twee weken verlengen: dat klonk hoopvol. We kregen foto’s en werden op de hoogte gehouden. Wat gaat er gebeuren? Mag hij blijven? Twee weken later zitten we ’s avonds op de bank. konden we niet wachten op de beslissing van de mensen die TJ op proef hadden. Helaas, blijkbaar heeft TJ meerdere malen gehapt tijdens zijn proefperiode, dus hij komt weer thuis.

Wat nu? Er staan nog drie geïnteresseerden voor TJ op de wachtlijst die ik nog zou benaderen als de proefperiode niets zou worden, daar kan ik nog contact mee opnemen. Ik zou ook nogmaals contact opnemen morgen met de fokker en de Nederlandse boxerclub, misschien kunnen zij toch nog iets voor ons betekenen.

Ook plaats ik gelijk nog een berichtje op Facebook waarbij ik voor een laatste keer vraag of iemand van m’n professionele hondenvrienden kan helpen. Tot slot creëer ik een Facebook pagina met de titel: TJ ZOEKT BAAS. Wanneer mensen geïnteresseerd zijn hoef ik niet iedere keer weer opnieuw hetzelfde riedeltje af te spelen, maar kan ik ze gewoon naar de facebookpagina verwijzen waar ik beeldmateriaal opzet, zowel foto’s als video’s, maar ook meer vertel over zijn karakter en gedrag. Als mensen daarna nog geïnteresseerd zijn kan er zowat bijna direct een kennismaking met hem plaats vinden.

Het verlossende belletje…

De laatste periode was een emotionele rollercoaster met hoge pieken en diepe dalen. Op een avond, moe en geestelijk uitgeblust, klaar voor een filmpje en even niets. Net als we tegen elkaar aankruipen krijgt m’n vriend een telefoontje van zijn ouders: ze zijn in de buurt en of ze even langs kunnen komen. “Wij willen TJ in huis nemen.” Een vloedgolf van opluchting en emoties overspoelde me.

De gedachte dat TJ in de familie zou blijven, dat Faya haar maatje kon blijven zien om af en toe mee te spelen, dat de veiligheid en rust in ons eigen huis wederkeert, dat we geen ellenlange zoektocht meer hoefden te gaan houden en er oneindig met TJ gezeuld moet worden.
Maar toch ook tranen van verdriet omdat hij dus echt bij ons weggaat. Maar omdat hij in de familie blijft, kan ik hem nog altijd in mijn armen sluiten bij de visites.

“Lieve TJ. Het spijt me dat we je niet konden geven wat je nodig had en ik hoop dat je gelukkig wordt op je nieuwe plek, terug bij het huis waar je als pup bent opgegroeid. Alsof het zo heeft moeten wezen.”

Mijn advies…

Wees eerlijk. Luistert je hond naar jou? Is hij druk? Hoe reageert hij op de baby/kind? Is het twijfelachtig maar kom je er met goede begeleiding wel? Of zie je het totaal niet zitten? Heb je geen vertrouwen in je hond of in jezelf?

Het is geen falen als je hulp of een nieuw thuis moet zoeken voor je hond. Ook als dat betekent dat er dan op een heleboel mensen steigeren als je ook maar dénkt aan het ‘weg doen’ van je hond. Dat is hun probleem. Veiligheid eerst. Altijd.

Opmerkingen als ‘Dan had je maar geen kind moeten nemen’, raken kant noch wal.

En ‘dan had je beter na moeten denken toen je een hond nam’, daar kan wel degelijk een kern van waarheid zitten, maar aan deze opmerkingen heb je nu niets en maken je slechter voelen dan je al deed.

Mijn tip: Wacht niet tot het mis gaat, omdat je denkt dat het allemaal wel los zal lopen.

Zoek tijdig hulp van een kind-hond-professional om ofwel actief iets te veranderen/het probleem in kaart te krijgen of toe te werken naar een beter passend thuis, niet alleen voor jezelf, maar eigenlijk bovenal ook voor je hond.

Kim Kokje

***Dit was de laatste blog van Kim Kokje. Het afgelopen jaar heeft zij haar verhalen met ons gedeeld, waar we enorm dankbaar voor zijn.
Kim, wij wensen je veel geluk en dank je wel voor je berichten die we met een lach en een traan hebben gelezen.***