Acute verlamming met dreumes erbij
Het is mijn verjaardag en ik ben rond een uur of zes al beneden met mijn zoon (James) van bijna 2 jaar. Onze hond Faya staat op uit haar nieuwe kussen, een lekkere grote, zachte ‘donut’. Ik aai haar een paar keer en ondertussen hoor ik James de kast open trekken en een bal van Faya pakken.
Hij gooit de bal op Faya haar kussen. Onze hond is helemaal dol op balletjes, dus dolgelukkig pakt ze de bal op en gaat er mee spelen. James zegt iets wat maar half klinkt als “los”, dus dat begrijpt ze niet óf negeert het vakkundig. Ik herhaal het commando dus even en ze laat de bal los.
Ik moedig aan om James de bal te rollen in plaats van te gooien we zijn tenslotte binnen en ik zit om zes uur ’s ochtends nog niet te wachten op kapotte vazen of iets dergelijks. Op geen enkel tijdstip natuurlijk haha. Braaf rolt James de bal een keer door de kamer en Faya gaat er achteraan.
Oké, denk ik, ze willen allebei spelen. Dus ik doe de achterdeur open, naar onze redelijke tuin waar kortgeleden nieuw gras is gelegd, dus ze kan best een stukje achter de bal aan rennen. Even lekker de benen strekken, de dag speels beginnen, leuk! Ik laat James binnen wachten bij de deur, want het is nog fris, maar kan hij wel kijken naar hoe Faya achter de bal aan rent, machtig mooi vindt hij dat.
Ik gooi het balletje weg. Faya sprint er achteraan. James giert van het lachen en klapt in zijn handjes. “Nog een keer!!” Ik vraag weer “los” en gooi de bal weer weg. Vervolgens krijg ik bijna een hartverzakking…
Gefocust op de bal rent Faya achter de bal aan. Na een aantal flinke passen geeft ze ineens harde, jankende gillen en hangen haar beide achterpoten als levenloze lichaamsdelen achter haar aan. In paniek draait ze op haar voorpoten rondjes in het gras, met haar achterpoten slepend achter haar aan. “HELP! Waarom doen mijn poten het niet?!” Ik loop snel maar kordaat naar haar toe en herhaal de mantra zo kalm als ik kan: ” Ruuustig maar Faya.. Ruuustig..”
Dat zei ik misschien wel meer voor mijzelf.. Ze kijkt me indringend aan en ik aai haar geschrokken zachtjes over haar hoofd en probeer vriendelijk doch dringend het commando ‘af’ te geven, zodat ze niet meer probeert te staan op poten die het ineens niet meer doen.
Als ze wat kalmer is, rustig ligt en me aankijkt zeg ik streng “blijf” en loop met grote passen naar binnen om mijn mobiel te pakken en de dierenarts te bellen. Ik pak mijn mobiel en draai me om, zie haar paniekerig en vlot naar mij toekomen, slechts met haar voorpoten tijgerend en met haar achterpoten slepend achter zich aan. Gelukkig is het eerste wat ik denk: “James staat nog bij de deur te kijken!
Ze komt er aan in paniek en met waarschijnlijk veel pijn! Hup, in de kinderstoel met gordels aan voordat ze binnen is!” James heeft met zijn bijna 2 jaar natuurlijk geen idee wat er aan de hand is (ik trouwens ook nog niet) en een hond in angst en pijn kan toch raar uit de hoek komen…
Op dat moment komt mijn vriend geschrokken beneden, die is wakker geschrokken van de gillen van Faya. In eerste instantie vraag ik hem om de dierenarts te bellen zodat ik bij Faya kan blijven om te steunen, maar het duurt, ongeduldig als ik ben, naar mijn mening te lang.
Dan vraag ik hem om James mee naar boven te nemen, zodat de veiligheid tussen onze dreumes en Faya is gewaarborgd. Onze peuter slaapt nog lekker in zijn bed, die krijgt van dit alles gelukkig niks mee. Ik bel de dierenarts en kan voor spoed terecht bij een dierenziekenhuis in de buurt.
Ik maak me klaar, pak haar paspoort en bedenk me hoe ik haar naar de auto moet krijgen, aangezien ze niet kon lopen en ik ook een beetje bang was om gebeten te worden vanuit haar pijn/angst. Ik kreeg het idee om haar op het kussen te leggen en het kussen dan naar de auto te slepen.
Toen ik haar halsband en riem pakte kwam ze gelukkig op drie poten aan gehinkelt, haar linker achterpoot werd weer gebruikt, al was het nog een beetje slungelig. Ik nam haar kussen mee voor in de kofferbak en tilde haar erin, één arm tussen haar voorpoten en één arm onder haar buik. Voorzichtig zet ik haar neer en doe de kofferbakklep dicht. Daar gaan we..
Dierenarts één denkt aan een hernia. Dierenarts twee denkt aan een ruggenmerginfarct. Ze houden Faya een dag in het dierenziekenhuis, om te observeren, pijnstilling te geven en een infuus toe te dienen wat haar bloedsomloop moet stimuleren. Als er sprake is van een infarct wordt het lichaam op die manier gestimuleerd om het propje sneller op te ruimen, als ik het zo goed heb begrepen. Bij het afscheid nemen breek ik en neem ik met tranen in mijn ogen afscheid.
Rond een uur of twee word ik gebeld, er is helaas geen verbetering te zien bij Faya. Ze kunnen daar niks meer voor haar doen, dus ik mag haar ’s avonds ophalen. Ik zet haar bench klaar, ze moet vooral rusten, leg er een dekbed in en ondertussen bellen we uren om een MRI scan voor haar te regelen de volgende dag om de kans op blijvende schade te voorkomen. Helaas, neurologen zijn tegelijkertijd op vakantie en degenen die dat niet zijn zitten vol. Dinsdag is de eerstvolgende mogelijkheid op een MRI scan. Nu kunnen we alleen maar duimen dat ze geen blijvende schade overhoudt aan haar rechter achterpoot..
Als ik ‘s avonds thuis kom met Faya, is mijn vriend boven met de kindjes. Zo kan ze rustig binnen komen. Ze eet en drinkt wat en gaat liggen in haar bench. We hebben pijnstilling meegekregen en een schoentje die ze aan moet bij het uitlaten, omdat haar pootje anders over de straten sleept.
Wat een verjaardag…
Groetjes
Kim Kokje