In mijn vorige blog schreef ik hoe onze hond Faya plotseling acuut verlamd raakte. 

Hieronder beschrijf ik hoe de 1-ste week is verlopen en hoe we nu een aantal maanden verder ervoor staan. 

De eerste week revalidatie met continue twee kleine kinderen erbij, hoe dan?!

Het is zomervakantie. Dat betekent dat onze kinderen de hele dag thuis zijn, zo ook de dag na de accute verlamming van Faya haar achterpoot. Hoe combineer je de zorg over deze drie partijen zodat iedereen krijgt wat hij/zij nodig heeft?!

Mijn vriend moet op vrijdag, de dag na de accute verlamming van Faya, gewoon naar zijn werk maar kan gelukkig ook op tijd stoppen. Vanaf dat moment, dus ook het hele weekend, kunnen we de taken zo verdelen dat de één zich met Faya bezig houdt (observeren, eten, drinken, uitlaten, fysiotherapeuten benaderen voor behandeling, informatie opzoeken over de MRI scan, kosten plaatje maken, enzovoorts) en de ander met de kinderen en het huishouden.

Dat betekent echter wel dat ik sowieso vrijdagochtend mijn aandacht moet verdelen tussen drie hulpbehoevende partijen, terwijl ik toch nog wat strak sta van de stress.

Want hoe doe ik dat bijvoorbeeld met uitlaten? Het is alleen even naar de hoek om te plassen/poepen en daarna moet ze gelijk terug.

Kan ik twee kindjes van bijna 2 en bijna 4 jaar even achter de TV laten zitten? Wat als ze een mes pakken uit de bestekla? Er één op zijn hoofd valt van de bank? Ze iets gevaarlijks doen waar ik nog helemaal niet over heb gedacht? Ze gewoon ruzie krijgen? Er brand uit breekt?

Ik ben zo terug, dénk ik, maar wát als er weer eens een loslopende hond komt aansnellen en ik nu met Faya dus niet kan ontwijken? Of als ze onderweg in elkaar zakt om de een of andere reden?

Nee, ze moeten mee, ook al ben ik langer bezig met klaarmaken om te vertrekken dan dat ik daadwerkelijk weg ben.

Op zaterdag, 2 dagen na de accute verlamming van Faya, kan een fysiotherapeut met wie ik contact heb opgenomen gelukkig aan huis komen.

Ik heb het zo geregeld dat mijn partner met de kinderen naar opa en oma gaat zodat we in alle rust de sessie kunnen doorlopen. Faya was vrij wantrouwend, wat ik ook niet gek vind als er al een heleboel mensen aan je hebben zitten trekken en duwen en je pootje het sinds twee dagen niet meer doet.

Maar de fysiotherapeut heeft toch wel kunnen kijken naar haar pootje, we hebben samen een gesprek gehad over hoe alles tot stand is gekomen en ik kreeg een aantal oefeningen mee om een aantal keer per dag met Faya uit te voeren.

Op maandag reed ik met Faya naar het dierenziekenhuis, waarvan de intentie was dat zij daar zou overnachten en dinsdagochtend een MRI scan zou krijgen om te kijken of het ging om een hernia of een ruggenmerginfarct. Na het gesprek met de neurologen kwam er echter uit dat Faya uit zichzelf al vooruitgang liet zien en we het nog mochten aankijken, met fysiotherapie, om dan na twee weken weer te evalueren. Vreselijk opgelucht was ik dat zij weer naar huis mocht, in haar vertrouwde stekje. Omdat Faya ook geen pijn lijkt te hebben mogen we stoppen met de pijnstilling die we hadden meegekregen vanuit haar eerste opname.

Vanaf dinsdag ging mijn vriend weer gewoon naar zijn werk, want ook dat gaat door. Faya heeft voorlopig even bench rust, wat het eigenlijk ook direct een stuk veiliger maakt met de kinderen 24/7 om haar heen. Ik probeer de fysio oefeningen ‘s ochtends te doen voordat mijn partner naar zijn werk gaat en ook ’s avonds zodra hij weer thuis is.

Overdag doe ik de oefeningen wanneer mijn jongste zijn middagdutje doet en zet ik mijn oudste zoon even voor een scherm zodat hij uit de buurt blijft van de hond. Gelukkig kan Faya steeds meer ontspannen als ik langs haar ruggengraat masseer en haar pootje ‘behandel’ en kan ze er ondertussen ook al mee lopen zonder dat haar pootje achter haar aan sleept: het schoentje wat wij hebben gekregen voor tijdens het uitlaten mag uit!

Ik ben benieuwd wat de komende weken gaat brengen en of ze nog meer herstelt..!

 

Drie maanden na Faya haar acute ruggenmerginfarct

Het is nu bijna drie maanden geleden dat Faya haar acute ruggenmerginfarct kreeg wat resulteerde in een verlamde achterhand.

Zoals ik in de vorige blog hierover heb verteld moest Faya vooral veel bench rust in combinatie met de dagelijkse fysio oefeningen. Faya haar fysiotherapeut komt aan huis, wat ontzettend prettig is zodat Faya in haar eigen vertrouwde omgeving kan blijven en meer ontspannen is als de oefeningen worden uitgevoerd.

In het begin kwam de fysiotherapeut wekelijks langs, dat werd om de week en nu zitten we op één keer in de vier á zes weken.

Met Faya gaat het naar omstandigheden goed. Zij lijkt geen pijn te hebben en is weer haar vrolijke zelf, waarbij we haar soms echt wel even moeten afremmen zodat ze haar rechterachterpoot niet te veel belast.

Want ondanks dat ze geen verlammingsverschijnselen meer heeft (hoera!), is haar bewegingsapparaat nog niet helemaal in orde. In haar rug zit nog steeds een probleem, al dan niet een heel stuk minder, wat resulteert in een aangepaste (en onnatuurlijke) beweging bij het wandelen. Het advies is om toch echt nog haar poot te blijven prikkelen en masseren met de fysio oefeningen, evenals haar rug.

Als we dat door omstandigheden even minder of niet kunnen doen, merken we gelijk dat ze weer een stuk stijver loopt, haar poot minder buigt tijdens het wandelen en dan een vreemd, waggelend loopje krijgt. Sowieso merken wij na een kwartier wandelen al dat zij moe begint te worden en iets meer begint te ‘hinkelen’. Toen ik tussen neus en lippen door vroeg of dit het wel zou zijn voor de rest van haar leven, gaf de fysiotherapeut naar mijn verbazing toch aan dat het uiteindelijke resultaat pas echt goed zichtbaar is na ongeveer een jaar.

Ondanks de grote vooruitgang die Faya laat zien, is ze dus nog lang niet bij het herstelpunt waar wij willen wezen. Voorlopig komt de fysiotherapeut dus nog met regelmaat langs aan huis. Helemaal prima, want naast dat ze een hele leuke vrouw is om mee te kletsen, kan ze heel goed met Faya over weg en zijn ze ondertussen al best vertrouwd met elkaar geworden, wat ik erg mooi vind om te zien. Als je als eigenaar ziet dat de hulpverlening voor je dier naast kundig ook echt liefdevol is, dan zit je al gauw gebakken.

Wat we met de kinderen doen tijdens de sessies aan huis? De sessies duren grofweg een uur, gok ik. Zeker nu in corona tijden, zorgen wij dat de kinderen niet in dezelfde ruimte zijn als waar Faya haar behandeling krijgt.  Ook zonder corona zouden wij dit op deze manier doen, omdat het voor Faya veel makkelijker is om zich te ontspannen als er geen kinderen rondlopen.

Want laten we eerlijk wezen, jonge kinderen kunnen nogal onvoorspelbaar zijn. Dus even met papa buiten op pad of op hun kamer spelen is het makkelijkst en veiligst voor iedereen.

Kortom: met Faya gaat het goed en ik verwacht dat het of stabiel blijft of beter wordt, maar niet slechter. Daar zijn wij ontzettend dankbaar voor! Maar met een tennisbal gooien, dat zie je ons niet meer doen!

Groetjes Kim

**

Hieronder vind je nog enkele manieren waarop we je vanuit Dierbare Ontmoetingen verder kunnen helpen.

Kijk maar even of er iets voor je bij zit.

1. Online training voor hondeneigenaren. ‘Wat als je hond gromt of uitvalt naar een kind’. Ontvang een 8- stappen script waarmee je goed en adequaat reageert wanneer het een keertje mis gaat tussen je hond en een kind en voorkom dat de situatie uit de hand loopt.

Kijk even voor meer info: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/online-training-hond-gromt-naar-kind/

2. Wil je een melding maken of even overleg over een kind-hond situatie?
Laat het ons even weten door hier te klikken: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/bijtincidenten-cijfers/ Dan helpen we je graag verder.

3. Heb je ook een mooi honden verhaal om te delen? Dat vinden we super. Klik even door voor meer info en hoe je het in kunt sturen op: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/blogs-voor-door-hondeneigenaren/