Ik wilde thuis bevallen, zodat we geen oppas nodig hadden voor de honden…het liep anders

Het is donderdagavond 24 november 2016, 23:11 uur. Ik ben 36 weken en 4 dagen zwanger. Mijn vriend en ik liggen in bed te praten, maar opeens zeg ik laconiek: ‘Volgens mij zijn de vliezen gebroken.’ Ik twijfel nog een beetje, maar neem maatregelen, terwijl ik de verloskundige bel.

“Hoi, mijn vliezen zijn gebroken.”
“Hoeveel weken ben je zwanger?”
“36 weken en vier dagen.”
“Dan moet je nu richting het ziekenhuis. Ik zal ze laten weten dat je eraan komt.”
“Oh. Ik wilde graag thuis bevallen.”
“Hmm, vervelend, maar dat mag officieel pas vanaf 37 weken.”
“Het scheelt maar een paar dagen.”
“Ik weet het, maar we moeten ergens een grens stellen.”
“Oké, dan gaan we onze spullen pakken en komen er aan.”
Ik hang op en zeg tegen Alex dat we toch naar het ziekenhuis moeten.

Tot die tijd was ik wel relaxt, maar toen begon ik me zorgen te maken. We hebben twee honden die wakker worden als we straks allebei weg gaan en gaan ze dan de hele tijd blaffen? O nee hè, midden in de nacht! En ik wilde thuis bevallen, zodat we geen oppas nodig hadden enzovoorts! Wat doen we nu met de honden?

“Sorry als de honden blaffen, wij zijn naar het ziekenhuis”

Ik bel mijn moeder dat de bevalling is begonnen. Mijn ouders komen onze kant op en zullen morgen in ieder geval de honden opvangen. Wat een geschenk uit de hemel, die ouders van mij.

Opgelucht hang ik op. Dan schiet ik weer in de stress: onze vluchtkoffer! Die staat nog niet klaar! Want iedereen zei, inclusief de verloskundigen, dat alle (eerste) kindjes vaak ná de uitgetelde datum komen. Ammehoela! Ik vraag of mijn vriend de vluchtkoffer verder wil inpakken, maar ik ben er niet gerust op. Ik heb de controle niet en ik zie hem ervoor aan dat hij de helft van de spullen vergeet.

Mijn hoofd zit vol en ik probeer een to-do lijst voor de geest te halen, maar ik kan niet echt helder denken.
“Zal ik een briefje voor de buren schrijven met excuses als de honden gaan blaffen? Dan weten ze wat de reden is en waarom we niet thuis zijn.”
“Nee, zou ik niet doen hoor…”
FOUT!

Als de vluchtkoffer in de auto staat, de honden een lekkernij hebben gekregen en we klaar zijn, krabbel ik toch nog snel iets op een briefje voor de buren, gooi het in de bus en stap in de auto. Daar gaan we dan.
Adem in… Adem uit…

Wat is het plan?

Na een, kan ik wel zeggen, traumatische bevalling moest ik een aantal dagen in het ziekenhuis blijven met mijn pasgeboren zoontje. Vervelend, daar heb ik niet op gerekend, wie moet er nu zorgen voor onze honden? Maar mijn enorm lieve ouders wilden die dagen op de honden passen in ons huis. Echt hoor, toppers! Het zijn namelijk niet de makkelijkste honden en ik vertrouw ze aan niemand anders toe.

Hier hadden we veel beter over na moeten denken en een plan moeten maken in plaats van ervan uitgaan dat de thuisbevalling wel door zou gaan!

Na een traumatische bevalling moest ik nog in het ziekenhuis blijven, maar al gauw ben gaan aandringen bij het personeel of ik naar huis mocht met onze baby. Immers, dat voeden en slapen kon ik thuis ook wel doen. Ik verveelde me, ik lag niet lekker, ik had geen privacy. Na nog een keer vragen hoorde ik het verlossende antwoord: We mochten naar huis!

We pakten alle spullen weer in de zwarte, trolley. Mijn vriend zette onze zoon in de Maxi-Cosi, haalde de auto, installeerde onze zoon op de achterbank. Ik ga zitten en klik mijn gordel dicht. Ik wil naar huis. Als we gaan rijden kijk ik naar de achterbank. Ik krijg een warm gevoel, eindelijk.

Daar ligt hij dan, slapend in de auto. Mijn lieve, kleine jongen. Ik kijk naar mijn vriend en zeg met tranen in mijn ogen: “Onze baby.” Hij glimlacht. We zijn papa en mama. Hoe zouden de honden reageren…?

Hoe het verder gaat lees je over een paar weken.

Groetjes Kim Kokje
–Mama en hondeneigenaar