Veel eigenaren vergoelijken het gedrag van hun hond, ook als het gaat om (beginnende) agressie naar kinderen. Herken je dit? Hoe kun je hierbij helpen? In dit artikel geef ik tips.
“Het gaat supergoed met onze hond, een Boomertje van 1 jaar. Maar hij begint nu wel wat te grommen naar kleine kinderen, en hapte laatst ook.”
“Onze Ridgeback is echt een heel lieve hond, hoor; alleen met kinderen is ie niet zo goed.”
Je kent het misschien wel: een hondenbezitter die een probleem aankaart over zijn hond, maar niet van harte. Dat noem ik het: ‘ik wil het er wel over hebben, maar ook weer niet-principe’. Ik hoor het regelmatig als ik in gesprek ben met mijn klanten. Het is essentieel om dit op te merken, omdat het belangrijke beïnvloedingsmomenten kunnen zijn. Want wat geven eigenaren eigenlijk aan, en wat kun jij ermee?
Wil je hier echt goed in worden, schrijf je dan HIER voor in voor onze gratis maandelijkse blogs & tips. Daarin geef ik je meer tips die jij kunt toepassen bij jouw klanten.
Taboe & schaamte
Doorgaans gaan we ervan uit dat honden goed zijn in de omgang met kinderen. En als onze hond niet aan dat plaatje voldoet, kan er naast teleurstelling en bezorgdheid ook schaamte zijn. Dit taboe, deze schaamte, kan ervoor zorgen dat een eigenaar wegblijft van een training of zwijgt over bepaalde onderwerpen, of het foute gedrag van de hond juist bagatelliseert.
Bijtcirkel
Rudy de Meester en Elian Hattinga van ’t Sant hebben in het boek ‘En toch is het een lieve hond’ heel duidelijk uitgelegd hoe eigenaren hun grenzen verleggen in het dagelijks leven met hun hond. Dat brengt me op een ander aspect. Bijna alle eigenaren die ik daarover spreek, geven toe dat het probleem al een tijdje speelt. In het begin was het allemaal nog niet zo erg. En als de hond een keer uitviel naar het kind, ging het daarna ook weer een tijdje goed, alsof er niets was gebeurd. Sluipenderwijs vervallen hond en eigenaar daarmee in de vicieuze bijtcirkel.
Op een donderdagochtend kreeg ik het volgende e-mailtje. Zonder dat deze mevrouw zich ervan bewust was, schetste ze hoe haar gezin met hun hond in de vicieuze bijtcirkel was geraakt.
“Hoi Cindy,
Wij hebben een hele lieve Golden Retriever van 14 maanden, Sarah. Het gaat heel goed tussen haar en onze kinderen, maar zo nu en dan zitten er dagen tussen dat het niet lekker gaat en dan hapt ze opeens naar onze vijf-jarige zoon. We schrikken dan enorm en reageren erg streng naar onze hond. Ze doet dit niet altijd, maar wel steeds vaker. Het gaat ook heel vaak goed samen, dan spelen ze een spelletje en liggen ze bij elkaar. We proberen geduldig te blijven en hopen dat dit overgaat naarmate ze ouder wordt. Wat is jouw mening?
Groetjes E.v.D.”
Bijtcirkel-fasen
Om ervoor te zorgen dat ook jij kunt inschatten waar een mede-eigenaar (of een klant) in de bijtcirkel zit, leg ik de fasen één voor één uit.
- Spanningsopbouw
De spanning tussen het kind en de hond neemt geleidelijk toe. Dit kan o.a. gebeuren doordat het kind controle probeert uit te oefenen over de hond (of vice versa) in allerlei dagelijkse situaties. Kenmerkend in deze fase is dat de eigenaar zich nog niet echt ongerust maakt óf juist de situatie vergoelijkt. - Uitbarsting
De hond heeft een uitbarsting; dit kan resulteren in een grauw of beet naar het kind. Kenmerkend is dat de eigenaar (en het kind) de uitbarsting niet kan plaatsen en als een los incident ziet, omdat de voorafgaande spanningsopbouw niet wordt (h)erkend. Dit is hét beïnvloedingsmoment waarin eigenaren het meest open staan voor hulp. - Herstel en structuur
Na de eerste schrik ontstaat er een fase van herstel. Op dit moment zijn eigenaren, kind en hond, vaak nog onder de indruk. Ze gaan voorzichtiger met elkaar om. Er ontstaat weer wat kalmte en rust, maar in werkelijkheid loopt men vaak op eieren. Kenmerkend is dat er plots allerlei regels worden ingesteld en ouders de touwtjes kort houden, vaak gefocust op het gedrag van de hond. - Ontkenning
Het kost energie en moeite om de structuur en regels te blijven bewaken. Langzaam schuift het incident naar de achtergrond en ontkent de eigenaar (onbewust) dat het probleem nog aandacht nodig heeft. Kenmerkend voor deze fase is dat de aangetrokken touwtjes weer wat losser worden. - Kalmte
Er is tijdelijk wat meer rust. Dit kan een paar weken zijn, maar ook een paar dagen of een paar uur. Kenmerkend is dat de eigenaren weer genieten van hun hond en kind, en de vrijheden nog meer toenemen. - Het beïnvloedingsmoment
Dat is het moment tussen de fase van uitbarsting én de fase van herstel en structuur. Waarom is dit nu precies het moment waarop we het beste onze hulp aan bieden? Na de uitbarsting schrikken veel eigenaren wakker en zijn ze in staat om het probleem onder ogen te zien. Nu is het aan ons, professionals, maar ook als hondeneigenaar om die hulp te bieden. Als professional kunnen we helpen door structuur te bieden, kinderen te trainen en alternatieven aan te reiken die helpen. Als hondenbezitter kunnen we helpen door zonder oordeel te luisteren en eigenaren aan te moedigen het probleem te erkennen.
Na de ergste schrik komen veel eigenaren in de herstel- en structuurfase. Dan lukt het vrij goed om regels aan te scherpen, de hond aandacht te geven die nodig is en ze zijn enorm gemotiveerd om ervoor te zorgen dat deze uitbarsting nooit meer voorkomt. Ze zijn immers nog aan het bekomen van de schrik en willen niets liever dan zich weer verzoenen met hun hond. Dat gaat vaak goed, voor een tijdje, want het is niet gemakkelijk om een verandering om te zetten in ‘voor altijd’. Dat kost energie, terwijl we verlangen naar kalmte en rust.
Terugval ligt op de loer
Juist in de fase van herstel en structuur is ondersteuning van een (kind-hond)professional noodzakelijk. Zij weet hoe de bijtcirkel werkt, herkent de fase van ontkenning en kan daarop anticiperen met coaching. Ook hier kun je als hondeneigenaar van grote meerwaarde zijn door nog eens terug te komen op het incident. Je zet daarmee het incident weer op de voorgrond. Niet om het nog eens in te wrijven, maar om het naar voren te brengen, zodat er over gesproken kan worden. Dán pas kan er iets aan gedaan worden.
Erkennen
Het is niet gemakkelijk. Zelf heb ik met mijn eigen hond diverse keren de bijtcirkel doorlopen. En wat vond ik het moeilijk om als hondengedragstherapeut te moeten erkennen dat we geen ‘kindervriend’ hadden. Hierbij deel ik mijn persoonlijke verhaal, zodat je er mogelijk zelf iets aan hebt of er iemand mee kunt helpen. Toen onze hond Veda, een Berner Sennen twee jaar oud was, had ik al meerdere keren gemerkt dat ze kinderen wel oké leek te vinden. Toch hield ze afstand. Ik vond dat niet leuk, want ik was zo’n eigenaar met Disney-verwachtingen. Mijn hond zou sneller zijn dan Rin Tin Tin, slimmer dan Lassie en nog liever dan Pluto. Maar Veda had al een paar keer tegen een kind gegromd. Als dat gebeurde, doorliep ik ook de fasen van de bijtcirkel. Toen had ik dat alleen nog niet door.
De allereerste keer dat Veda gromde tegen een kind schrok ik me wezenloos, was ik even helemaal van de kaart en ging ik allerlei regels instellen en met haar trainen met kinderen erbij. Tot het weer allemaal wat naar de achtergrond verdween.
En het ging goed; voor een tijdje
Tot de ochtend dat ons oppaskind van twee jaar heel dicht bij haar ging zitten en haar in de ogen aanstaarde. Ik weet nog dat ik boodschappen uit de auto haalde en de spanning voelde bij mijn hond. Maar ik deed niets, maar verstarde een moment. Een paar seconden later viel mijn hond al grauwend uit en raakte bijna het gezichtje. Intens geschrokken greep ik mijn oppaskind en stuurde mijn hond weg.
Toen drong het tot me door dat ik al mijn vertrouwen in mijn hond kwijt was; ik weet nog dat ik stil werd en had een gevoel van verslagenheid, maar ook van acceptatie. Niet meer zoeken naar uitvluchten, nu móest ik hier iets mee, ik had geen andere keuze.
Blijvende verandering
Ik had op dat moment iets heel dierbaars verloren: het vertrouwen in mijn hond, om het volgende moment een sterk gevoel van vastberadenheid te krijgen. Dit keer zou ik écht een blijvende verandering inzetten! Wat me hierbij enorm hielp, was het doorbreken van mijn eigen taboe en het erkennen dat Veda niet de allergrootste kindervriend was. Dat zou ze ook niet worden. Door dit uit te spreken naar mijn vrienden en familie én hun hulp te vragen, kon ik de verandering die nodig was vol blijven houden. Dit is voor mij zo’n belangrijk inzicht geworden, dat ik het opneem in onze programma’s voor kind-hond-professionals, zodat zij hondenbezitters door deze fasen heen kunnen loodsen.
De rol van preventie
Bijtpreventie naar kinderen komt steeds meer op de agenda te staan. Juist als het probleem nog niet groot is, kan bijten relatief eenvoudig voorkomen worden. Vergelijk het met een auto die van een berg rijdt; bovenaan kun je hem nog vrij makkelijk stoppen maar als hij eenmaal een beetje vaart heeft, wordt het een heel ander verhaal.
Wat zou jij kunnen doen?
Je zult misschien zeggen dat preventie geen zin heeft omdat eigenaren het niet fijn vinden om geconfronteerd te worden met iets pijnlijks, iets moeilijks, maar ik zie het anders. Als er op een vriendelijke en mogelijk humoristische, manier naar gevraagd wordt, gebeurt er iets in je brein. Het wordt normaler om er over te praten en het is steeds lastiger om net te doen alsof het probleem er niet is. Iedere keer als je er over hoort of leest, doet dat iets met je beleving. Informatie, een goed gesprek, het kunnen allemaal openingen bieden om die auto bovenaan die berg al tot stilstand te brengen. Niet door te oordelen of direct advies te geven, maar juist door vragen te stellen. Kortom, een dierbare ontmoeting teweeg te brengen en van daaruit te kijken waar iemand in de bijtcirkel zit. Je kunt dan de stappen te doorlopen die daarbij passen.
Dierbare groet,
Cindy
*Speciaal voor aanstaande ouders hebben we het online programma: “Maak je Woef Baby Proof” ontwikkelt. In 4 duidelijke stappen aan het werk én je kunt starten wanneer jij wil.
Nu zelfs (tijdelijk) voor de helft van de prijs omdat we op een missie zijn.
Kijk maar eens op: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/maak-jezelf-en-woef-babyproof/
*En ken je ons nieuwste programma Hondenkind 🐕 👧 al?
Dit programma is een hands on, hapklaar online programma waarmee je alledaagse problemen tussen hond en kind voorkomt.
Én als er al wat kleine probleempjes zijn ontstaan hoe je deze kunt oplossen. Alles staat stap voor stap uitgelegd én je kunt ook nog eens wekelijks je vraag aan me stellen. Hoeft niet, mag wel….als je ergens mee worstelt, ik help je verder.
Kijk even op: https://dierbareontmoetingen.nl/hondenkind-programma/
En ook hier geldt…omdat we op een missie 💪🏼zijn..óók dit programma tijdelijk met maar liefst 50% korting! Starten wanneer je wil, te volgen in 3 maanden, 6 maanden of een jaar.
*Lees je deze blogs als hondenprofessional?
Kijk dan voor onze gratis WEBINARS waarin we onze beste technieken & adviezen met je delen, zowel in het opbouwen van je bedrijf in de hondenbranche als in het knettergoed communiceren met kinderen:
https://dierbareontmoetingen.nl/hondenprofessional/webinars/
*Een keer een workshop of training organiseren over kind en hond? Cindy is ook in te huren als SPREKER op (online)events en workshops.
Zie: https://dierbareontmoetingen.nl/hondenprofessional/spreker-op-events/