Als tiener worstelde ik altijd al met het idee van ‘later’. Wat zou ik later gaan doen? Altijd al had ik moeite met het idee dat ik dagelijks naar mijn werk zou rijden.
Om daar mijn ding te doen… Terug naar huis te gaan, om het de volgende dag weer te doen. En dat steeds weer…
Zodat mijn verleden mijn toekomst zou zijn en mijn toekomst mijn verleden… Ik kon het me niet voorstellen. Maar wat dan wel?
Altijd heb ik gedacht dat ik jong zou sterven, 54 jaar… dat was wat ik mijn hoofd had. Veel te jong, maar als je als tiener niet weet hoe je een leven lang invult, dan is dat lang genoeg.
Nooit heb ik de wens gehad om kinderen te krijgen. Dus ook ‘moeder worden’ paste niet in mijn idee van later. Maar wat dan wel?
Als twintiger vertrok ik naar Mumbai om de Indiase straatkinderen te helpen. En even dacht ik…’dit is mijn later’.
Ik sloot ze allemaal in mijn hart.
Eenmaal terug in Nederland voelde ik me niet meer thuis. Ik keerde nóg eens terug naar India. Uiteindelijk kon ik niet overweg de armoede en het onrecht. Ook dit was niet mijn ‘later’.
Maar wat dan wel? Ik ging naar huis. Van de ene baan rolde ik in de andere baan. Het was ‘later’ geworden…
En ik verwarmde mijn leven met comfort, plezier, genieten en gemak.Soms vroeg ik me nog af: Is dit nu later? Ik had er geen antwoord op waardoor ik uiteindelijk maar zweeg.
Tot in april 2014 iemand aan mij vroeg:
“Wat je nu doet, hoe je nu leeft? Sta je in het volle licht, of sta je in de schaduw?”
Het antwoord was duidelijk. Ik voelde het in iedere vezel van mijn lichaam. Binnen 48 uur nam ik ontslag en dook ik onder in Dierbare Ontmoetingen. En mijn grote liefde, Yvonne, dook met mij mee.
Grootste ideeën en plannen, maar ook rust en eenvoud voeren de boventoon in ons leven. Nooit meer worstel ik met ‘later’.
Inmiddels denk ik best oud te worden, 87 jaar. Minstens!
Dierbare groetjes
Cindy
p.s. Wat is jouw ‘later’?
Laat het me even weten op info@dierbareontmoetingen. Dat vind ik erg leuk.