De twijfel slaat toe, krijgen ze dan toch gelijk

Voor ik start met mijn nieuw verhaal wil ik je laten weten dat het na de acute hernia van onze hond Faya steeds beter met haar gaat. Je begrijpt dat we daar super blij mee zijn ❤️.

Maar waar ik je deze keer over wil vertellen gaat over iets anders. 

Al een tijd geleden heb ik verteld over de dierbare ontmoeting tussen mijn honden en mijn oudste zoon. Dat ging gewoon super, mede dankzij de voorbereidingen en veiligheid die we zelf zo hoog in het vaandel hebben staan, al zeg ik het zelf. Lees HIER deze blog mocht je die gemist hebben.

Onze Boxer en Amerikaanse Stafford konden prima samen met onze baby, zeker de eerste periode, want dan lag onze baby of in de box te spelen, op bed te slapen of werd door iemand vast gehouden.

Het lastige deel kwam bij het ontwikkelen van de grove motoriek: gaan kruipen, staan en lopen. Hier zaten we natuurlijk altijd bij, observeren en bijsturen waar nodig. “Nee schat, je kan de bench niet in, kom maar deze kant op”. “No”, stoppen met likken van je nieuwste roedel lid.

Maar er zijn nou eenmaal zaken die buiten je cirkel van invloed vallen…

Zoals het rinkelen van de deurbel wanneer de pakketbezorger geen gehoor krijgt bij de buren en komt vragen of wij het pakket aan willen nemen.

Onze boxer was flink waaks en vloog dan met zijn 40 kilo de woonkamer door om vervolgens op de bank te springen en zijn grote poten op de vensterbank te zetten en dreigend naar de vreemde man aan de deur te blaffen. Gebrek aan opvoeding? Jazeker! Door ons? Gedeeltelijk.

Dat zal ik even uitleggen: TJ (onze boxer dus) was de hond van de grootouders van mijn vriend. Zij werden helaas ziek en kwamen kort na elkaar te overlijden waardoor hij al maanden in het pension zat en er niemand meer was om hem op te halen.

Omdat ik als vrijwilliger in het dierenasiel werkte, wist ik het lot waar hem te wachten zou staan en ik wilde hem een kans geven om dat te voorkomen. In overleg met familie, de hondenprofessionals in onze omgeving gaven wij de honden toen een kans om elkaar te ontmoeten. We hebben er alles aan gedaan om het een succes te maken, hebben veel overleg gehad met professionals en ook een gedragsdeskundige in de hand genomen om de honden op het thuisfront te laten observeren en ons te laten adviseren.

Dat heeft geholpen en vervolgens gingen we met onze nieuwste gezinslid op cursus (wat we overigens ook met Faya deden). Voordat wij hem opnamen in ons gezin heeft hij geen socialisatie of training gekregen en dat heeft hem natuurlijk al voor een groot deel gevormd voordat wij hem adopteerden. Daarom zeg ik dat het gedeeltelijk een gebrek aan onze kant is geweest dat hij zo op de pakketbezorger reageerde.

Affijn, terugkomend op de situatie van de deurbel en onze boxer die daar op af stormt. Gevaarlijke situatie? Zeker. Want een gealarmeerd lichaam van 40 kilo met scherpe nagels, tanden en een luid geblaf die niet kijkt of er een baby tussen hem en de pakketbezorger staat, kan toch voor hele nare situaties zorgen. Maar dat zouden wij wel even oplossen, daar gaan we natuurlijk alles aan doen.

Want je gooit je hond toch niet weg als er een kind komt, dat doe je met je kind toch ook niet? Dus wat doe je dan?

Je zoekt hulp. “Dat waakse krijg je nooit helemaal weg, dat zit er nou eenmaal in”, zegt de ene.

“Zo vaak mogelijk aanbellen, dan ontstaat er gewenning aan de prikkel van de deurbel”, zegt de andere.

Lang verhaal kort: het gedrag werd niet minder en mijn zorgen groeiden. Ik reageerde steeds geïrriteerder naar de hond en mijn stress groeide, want wat als hij mijn kind nu omver loopt en met zijn hoofd op de tegels valt?

Of, of, of…

Als na de zoveelste waakse moment de rust is wedergekeerd kan ik het nare gevoel niet van me af schudden dat het een kwestie van tijd is voor het fout gaat.

Het gevoel van: ik zou mijn hond NOOIT weg doen is veranderd naar het gevoel van: “Jou zal niks overkomen, kleintje. Mama zal voor je zorgen, wat er ook voor nodig is.”

Als ik met mijn vriend het gesprek aan ga, wordt het een grote discussie, waarbij ik uiteindelijk zeg dat TJ dan helaas toch een ander huis moet gaan zoeken.

Waarop mijn vriend zegt: ‘Nee, dan doen we Faya maar weg!’ Oh, wat was ik kwaad.

‘De afspraak was dat als het ooit niet zou lukken in huis met twee honden, TJ weg zou gaan en NIET Faya!

We hebben haar geadopteerd uit het asiel, ze was er eerder en TJ was nooit de bedoeling!’ Ik ben woest zodra hij zegt: ‘Die afspraak hebben we helemaal nooit gemaakt.’

Dat was juist een van de voorwaarden voordat we besloten TJ in huis te halen en hij was toen akkoord gegaan. Als mijn vriend later die avond naar boven komt biedt hij zijn excuses aan.

Ik zeg: ‘Ik wil TJ liever ook niet weg doen, maar we moeten wel realistisch blijven en jij weet dondersgoed wat de afspraak is.’.

Ik draai me om en negeer verdere pogingen van hem om nog iets te zeggen. Het nachtlampje gaat uit, en terwijl we rug tegen rug liggen in bed, begin ik te piekeren over de toekomst. Wat als de anderen gelijk hebben? Iedereen die zegt dat het gevaarlijk is? Dat het nooit goed kan gaan?

De volgende ochtend sta ik op met frisse moed. We moeten gewoon die-hard gaan trainen om onze honden, allebei, in het gareel te krijgen en zo goed mogelijk voor al onze gezinsleden zorgen. Samen.

Groetjes Kim

 

P.S

Hieronder vind je nog een enkele manieren waarop wij je verder kunnen helpen. Kijk maar of er iets voor je bij zit.

Speciaal voor hondeneigenaren hebben we een online training: ‘Wat als je hond gromt naar een kind’.

Ontvang een 8- stappen script waarmee je goed en adequaat reageert wanneer het een keertje mis gaat tussen je hond en een kind.
Kijk even voor meer info op: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/online-training-hond-gromt-naar-kind/

Heb je vragen rondom je (klein)kind en je hond?
Stel je vraag aan onze kind-hond-professionals in een vrijblijvend en kosteloos telefonisch gesprek.

Schrijf je even in: https://dierbareontmoetingen.nl/kind-hond-screeningsgesprek/

Lees je deze blogs als hondenprofessional?
Kijk dan voor onze gratis webinars waarin we onze beste technieken & adviezen met je delen, zowel in het opbouwen van je bedrijf in de hondenbranche als in het knettergoed communiceren met kinderen:

https://dierbareontmoetingen.nl/hondenprofessional/webinars/