Bij het geluid van een auto in de straat loop ik haastig naar het raam: van wie is de auto? Is het de pakketbezorger? Stopt hij bij ons? Oh nee, bij de buren. Hè, ik kan weer ontspannen, niks aan de hand! Wacht, zijn de buren wel thuis? Nee, hij komt toch hierheen. Tijdens mijn sprintje om de achterdeur open te gooien roep ik kordaat: “Faya, hierrr!”. Ze glipt net op tijd naar buiten en zodra ik de achterdeur dicht doe, gaat de deurbel.
Trots loop ik naar de voordeur, waar de pakketbezorger, niet eens vanwege corona, al op meerdere meters afstand staat. Hij is namelijk bang voor onze hond en is als de dood dat Faya achter de voordeur staat te wachten op meer dan alleen een pakketje. Maar niet alleen de pakketbezorger is bang van ons blaffend gezinslid: zodra dat bekkie opengaat, zijn ook onze kinderen onder de indruk.
Ik vermoed dat ik niet de enige ben van wie de kinderen schrikken van hun hond als die tekeer gaat zodra de pakketbezorger aan de deur staat. Daarom geef ik hier een aantal tips waar je wellicht iets aan hebt.
- In extreme situaties kun je er voor kiezen om het pakket bij het postkantoor/afhaalpunt te laten afleveren, of bij goede vrienden/familie.
- Check de up-to-date leveringsdagen en -tijdsblokken van je pakket zodat je je in dit tijdsblok voorbereid bent.
- Maak een plan van aanpak: ga in het tijdsblok waarin je pakket geleverd kan worden al apart zitten met hond en kinderen; bereid je kinderen voor door middel van een gesprekje of zet je deurbel uit en hang je een briefje op de deur met: ‘zet maar neer, hartelijk bedankt!’.
Je aanpak hangt natuurlijk ook af van de leeftijd van je kinderen. Mijn kinderen zijn drie en één jaar jong en omdat ik geen risico wil nemen met hun reacties naar de hond, kies ik voor het scheiden van mijn lievelingetjes op het moment suprême. Natuurlijk zou de beste oplossing zijn mijn hond zo te trainen dat ze niet meer blaft als de bel gaat en om mijn kinderen te leren dat het blaffen weliswaar een luid en onverwacht geluid is, maar dat zij niet bang hoeven te zijn. Of simpelweg: om alle partijen zo te trainen dat er vertrouwen ontstaat in plaats van angst en spanning die in deze situatie overheerst. Maar dat is een langetermijn doel. Op korte termijn, per direct eigenlijk, wil je de situatie op zo’n manier managen dat iedereen er redelijk ontspannen door komt.
Samengevat, doe ik dat zo:
- Doordat ik mijn kinderen meeneem naar de voordeur, voorkom ik dat ze geen steun voelen van mij als ze schrikken van het blaffen van onze hond. Ik deed dit in het begin altijd, zodat de kinderen geen stress kregen van de hond en vice versa (en ik geen stress kreeg van de onoverzichtelijke situatie).
- Omdat het dragen van mijn kinderen naar de voordeur op den duur niet meer zo lekker ging door gebrek aan spierballen, ben ik de hond gaan leren even in de tuin te gaan staan op het moment van een pakketbezorging, zodat de stress voor alle partijen laag blijft en ik niet hijgend de voordeur opendoe .
- Ik leg aan de pakketbezorger uit dat mijn hond niet naar de voordeur mag, zodat ik mij niet hoef te haasten om de deur open te doen, omdat hij na het aanbellen al drie deuren verder staat met mijn pakket om mijn hond te ontwijken.
Zijn er situaties waarin jouw kinderen wel eens bang zijn van de hond(en)? Hoe ga je daar dan mee om?
Ik zou het leuk vinden om dit terug te lezen in jouw kind-hond verhaal op Dierbare Ontmoetingen! Dit kun je sturen naar info@dierbareontmoetingen.nl.
Geschreven door Kim Kokje; hondeneigenaar
Foto gemaakt door: https://tysyfotografie.com