“Sorry voor de blaffende honden”
Eenmaal thuis aangekomen worden we gefeliciteerd door mijn ouders, die daarna snel vertrekken zodat wij in alle rust kunnen genieten van onze baby, de kraamzorg zou spoedig op de stoep staan.
Ik lig al met onze zoon op bed wanneer de kraamverzorgende arriveert en het eerste wat ik doe is mij verontschuldigen voor het geblaf van de honden. Dat doen ze altijd bij de deurbel/bezoek.
Gelukkig is ze heel aardig en geeft ze aan dat het geen probleem is. Ze heeft donker, krullend haar en is heel aardig. Ze legt een en ander uit, waaronder ook over borstvoeding en hoe je goed moet afwisselen, want zo zegt ze: “Anders ga je zo lopen”, en overdreven laat ze haar bovenlichaam één kant op hangen. Lichtelijk nerveus voor de verwilderde indruk die ik vast maak maar toch geamuseerd begin ik te lachen. Zij en mijn vriend lachen mee. Het ijs is gebroken.
Zo komt het wel goed, denk ik nog. Maar helaas… Ze is er alleen vandaag en morgenochtend, daarna gaat ze terug naar een ander gezin, want er is te weinig personeel wegens ziekte en het is druk. Ik maak me geen zorgen, de volgende is vast net zo leuk. Toch?
Schaamte en irritatie
Iedere dag als de nieuwe kraamverzorgende langskwam, gingen de honden uiteraard blaffen.
Voor onze harige vrienden staat de wereld op zijn kop. Ze ruiken het vrouwtje wel, ze horen het vrouwtje wel, maar ze zien haar niet.
En wat is die nieuwe geur? Wat of wie is dat?
Ik ben bijna een week weg geweest, vanaf het moment dat de vliezen ’s nachts braken tot de thuiskomst met baby en daarna ben ik linea recta naar boven gegaan. Ik verdween tijdelijk uit hun dagen.
Vreemdelingen in huis, een heleboel! Kraamverzorgende (twee stuks), verloskundigen (vier stuks), huisarts, wijkverpleegkundige, iemand die de gehoor- en hieltest kwam afnemen.
Iedere dag meerdere keren die deurbel en vreemde stemmen. Iedere keer het geblaf.
Ik bleef mij verontschuldigen terwijl ik ‘vast zat’ op de slaapkamer en gaf commando’s aan mijn vriend om het beter op te lossen. Ik irriteerde me aan het geblaf en ik schaamde me ervoor.
Bij alle bezoekers bracht mijn vriend de honden naar de bench, omdat we niet wisten of iemand van de zorgverleners misschien bang was van honden en de honden ook graag opspringen en toch fors van stuk zijn. Kon je het je dierenvrienden maar uitleggen met een paar woorden, dat er niks aan de hand was, maar ze snapten het niet.
Er gebeurde te veel, en dat leverde stress op, die ze ook nog eens erger maakten bij elkaar. En bij mij. Want wat zullen de mensen wel niet denken? En wat de kraamhulp ervan dacht, dát heb ik geweten.
Verschrikkelijke verhalen
Iedere dag kwamen er de ergste verhalen over wat er allemaal fout kan gaan tussen de baby en de honden.
Met hun nagels kunnen ze zijn huid aan flarden scheuren, zodat zijn de vellen eraan hangen en je met een heftig bloedend kind naar de eerste hulp kunt.
Of ze kunnen hem ineens bijten en dan alle kanten op schudden.
Je moet je voorstellen, dat ik vol hormonen zat, net een traumatische bevalling achter de rug had, geïsoleerd zat op mijn slaapkamer en mijn honden voor mij als mijn kinderen aanvoelen, maar dan met haren.
Natuurlijk weet ik dat het geen kinderen zíjn, maar ik houd desalniettemin ontzettend veel van hun en zou alles voor hun over hebben. Net als voor mijn zoon.
Het is de toon die de muziek maakt
En ik snap het nog best wel, als zo een kraamverzorgende schrikt van de waaksheid van de honden, van het geblaf. Ik snap dat ze denkt: jeetje, wat een grote honden en wat een kleine baby! Een Stafford en een Boxer, hmm, als dat maar goed gaat!
Dus als ze daar dan één keer haar zorgen over uitspreekt, dan snap ik dat wel. Ik ben wijs genoeg om de risico’s zelf in te schatten en de veiligheid van mijn zoon op nummer één te zetten. Als ze de boodschap op een andere wijze zou brengen, bijvoorbeeld iets in de trend van: “Hey, ik maak me een klein beetje zorgen over de honden en de baby samen, ik vind het zo spannend twee van die grote joekels bij zo een kleine baby”.
Dan zou ik zeggen: “Ik begrijp het helemaal! Goed dat je dit bij ons aangeeft, wij houden het zéker goed in de gaten en begeleiden ze intensief naar de eerste ontmoeting. Mocht om wat voor reden ook blijken dat het niet gaat, dan zullen we daar zeker de juiste beslissing over maken’. Maar er werd niks gevraagd. Er werd gezegd.
De bom ontploft
De érgste verhalen kwamen naar boven. Iedere dag opnieuw. Bloedende baby’s, stervende baby’s allemaal door honden die bijten, krauwen, grommen, schudden, springen enz.
En dat is geen praat voor een kersverse moeder vol emoties. Omdat ik niet wist hoe ik moest reageren, heb ik niet echt gereageerd. Tót het moment, dat de verloskundige erbij was en de kraamverzorgende slecht over mijn honden zat te praten alsof ik er niet bij was.
Ik ontplofte en zei dat ze er helemaal geen verstand van had. Dat ze normaal moest doen. Dat ze mijn honden niet kent.
De verloskundige, een van de nieuwste meiden van het team, bekeek het tafereel eens. Ik schaamde me hoe ik tekeer ging, ik was woedend, mijn vriend was niet thuis, want die moest voor de 4e keer die week een buisje bloed naar het ziekenhuis brengen en deze verhalen werden altijd verteld als hij er niet bij was. Tot overmaat van ramp nam de verloskundige het ook nog eens voor de kraamverzorgende op.
Nog even volhouden
Drie keer raden wat er gebeurde. Zij bood geen excuses aan, nee. Maar ik wel. Want ik moest nog met haar door één deur.
Ze zag mij op mijn kwetsbaarst, letterlijk en figuurlijk, fysiek en mentaal. Ik lachte dus als een boer met kiespijn en herpakte mijzelf zo goed als ik kon. Voor haar laatste dag kocht ik een grote doos Merci en een kaart waarop ik haar bedankte. Alsof ze nog positief over mij zou denken. Maar ik wilde het toch ‘aardig’ afsluiten. En ik was zo gelukkig die laatste dag. Na vandaag komen er geen zorgverleners meer langs. Heb ik mijn privacy terug.
En komt er ein-de-lijk rust in de tent voor de honden. Wanneer gaan we hun aan onze zoon introduceren? Hoe zal dat gaan?
Dat lees je de volgende keer in de blog van Kim.
P.S
Hieronder vind je nog een enkele manieren waarop wij je verder kunnen helpen. Kijk maar of er iets voor je bij zit.
Speciaal voor hondeneigenaren hebben we een online training: ‘Wat als je hond gromt naar een kind’.
Ontvang een 8- stappen script waarmee je goed en adequaat reageert wanneer het een keertje mis gaat tussen je hond en een kind.
Kijk even voor meer info op: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/online-training-hond-gromt-naar-kind/
Heb je vragen rondom je (klein)kind en je hond?
Stel je vraag aan onze kind-hond-professionals in een vrijblijvend en kosteloos telefonisch gesprek.
Schrijf je even in: https://dierbareontmoetingen.nl/kind-hond-screeningsgesprek/
Lees je deze blogs als hondenprofessional?
Kijk dan voor onze gratis webinars waarin we onze beste technieken & adviezen met je delen, zowel in het opbouwen van je bedrijf in de hondenbranche als in het knettergoed communiceren met kinderen:
https://dierbareontmoetingen.nl/hondenprofessional/webinars/