Heb ik alles?
Ik hoor Faya zacht snurken. Haar buik gaat regelmatig op en neer, haar mooie ogen zijn dicht. Als m’n dreumes bij haar komt zitten, gaan ze halfopen en weer dicht als ik het kindje weghaal.
Ze heeft eindelijk weer eens een uur met ons gewandeld, wat helaas zelden gebeurt, alhoewel ik mij altijd had voorgenomen onze wandelingen vol te houden.
Eindelijk was het wiel van onze duobuggy weer gemaakt zodat ik een verre wandeling kon gaan maken. Met kindjes die niet alle kanten op stuiteren of kleine beentjes die het tempo nog niet kunnen bijhouden.
Daarnaast is het altijd een hele planning en moet ik me afvragen:
‘Hoe lang kan onze peuter, die bezig is met zijn zindelijkheidstraining, buiten de deur zijn?
Heb ik de kinderen warm genoeg aangekleed zodat we daar halverwege geen gemopper over gaan krijgen?’
En dan zijn er nog de slaapjes of de tijd voor hun hapjes en drankjes. de schone luiers, weersomstandigheden en wat ze dan aanmoeten of welk vervoermiddel ik voor de kinderen kan gebruiken: De benenwagen, een in de buggy en een op de loopfiets, duobuggy, misschien een keer met de fietskar?
Tenslotte heb ik ook nog de medewerking van twee drukke jongens nodig om een beetje vlot jassen, sokken, schoenen, sjaals, wanten en mutsen aan te doen en is het afwachten of ze zich makkelijk laten insnoeren in de duobuggy, want zelf wandelen is natuurlijk het allerleukste. En dat kan met flink wat kabaal kenbaar worden gemaakt, wat de lol voor vertrek wel eens wegneemt.
Kortom, bij ons thuis vergt het vertrekken voor een (lange) wandeling met de hond nogal wat voorbereiding en vraag ik mij regelmatig af: “Heb ik alles?”
Van boswandeling naar blokje om.
Vroeger was dat wel anders, binnen vijf minuten had ik dan m’n jas en schoenen aan en zat ik met de hond in de auto op weg naar een mooie route, in het bos of weidegebied.
Faya kreeg alle tijd om te snuffelen, terwijl ik nu flink wil doorstappen om te voorkomen dat m’n peuter op de helft van de route zegt dat hij een plas moet of de jongste het op een krijsen zet om één of andere reden.
Vroeger kon ik tijdens de wandelingen met Faya werken: snoepjes verstoppen in een boomstam of andere zoekspelletjes. Ik oefende de trainingen die ik met haar volgde, of we gingen gewoon samen stoeien of een stukje rennen. Nu ben ik voornamelijk bezig om met mijn peuters te praten over de dingen die we onderweg tegenkomen of ik probeer te voorkomen dat ze elkaar onderweg irriteren en ruzie krijgen.
Alternatieven
Deze periode met twee kleine kinderen is maar tijdelijk, ze worden zelfstandiger en gaan straks naar school. Ik krijg dan meer tijd en ruimte om weer met Faya aan de slag te gaan. Een blokje om in plaats van een boswandeling is tegenwoordig dus meer regel dan uitzondering, maar ik zoek wel alternatieven om Faya genoeg quality time en beweging te geven. We hebben gelukkig een redelijk grote tuin waar we dagelijks met zijn allen in spelen. De kinderen graven dan wat in de tuin of helpen mee met onkruid wieden of water geven en ondertussen voetbal ik af en toe met Faya, gooi met haar touw of doe wat oefeningen zoals de DogDance trucjes die we geleerd hebben.
Onze peuter mag wel eens een handje brokjes strooien in het gras of brokjes verstoppen die Faya dan moet zoeken. Dat vinden ze allebei geweldig. Hersenspelletjes zijn ook leuk om samen met de je kinderen en hond te doen. Ondanks het feit dat we minder kilometers maken had ze het slechter kunnen treffen.
Wie het kleine niet eert…
Uiteindelijk hebben we een fijne, lange wandeling gemaakt! Waarbij de jongste tenslotte in slaap viel (succes!) en de oudste treinen, tractoren en werkbouwvoertuigen heeft kunnen spotten. Ook in relatie met je hond geldt; wie het kleine niet eert…!
Kim Kokje; hondeneigenaar
*****