Vandaag laat ik eens iemand anders aan het woord. Vandaag vertelt namelijk Paulieke haar verhaal over hoe ze als zevenjarig meisje werd gebeten en jarenlang doodsbang was voor honden. In 2013 heb ik Paulieke begeleid bij haar hondenangst. Lees hoe hondenangst haar leven heeft beïnvloed en hoe ze er inmiddels mee omgaat!
Paulieke (22 jaar) vertelt:
”We kwamen er al een paar jaar bij de boerenfamilie naast onze camping. Onze ouders waren in de loop der jaren bevriend geraakt en mijn broer en ik speelden zorgeloos op het erf met boerenzoon Wim. Ik was tot over mijn oren verliefd op Wimpie en herinner me nog goed de dag waarop het mis ging.
Ik zat achter op de skelter bij Wimpie en vermaakte me kostelijk toen een grote donkere hond voorbij kwam rennen. Ik herkende de hond, hij zat altijd in een groot hok op het erf. Wim trapte op de rem en sprong van de skelter af. Hij begon verhit te schreeuwen tegen de hond en stuurde hem terug naar het erf. Ik was verbaasd… Was dat nou nodig?
Wimpie keerde de skelter om en we reden terug naar het erf. Mijn ouders en de boer en boerin stonden vrolijk te kletsen voor het grote hondenhok, de hond stond naast ze.
Nieuwsgierig als ik was, ging ik erbij staan en observeerde de hond. Wim vroeg verbaasd waarom het hok open was. Ik probeerde de hond te aaien, maar hij sprong op en ik schrok, dus trok ik me terug. Jammer genoeg was ik meer nieuwsgierig dan bang en waagde nog een poging om de grote herder over zijn kop te aaien.
Hij sprong weer op, maar dit keer was ik niet snel genoeg… Binnen een seconde kreeg de herder mijn oor te pakken. Omdat ik in mijn oor gebeten werd bloedde ik hevig en het was niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ouders en broer een traumatische gebeurtenis.
Alles wat hierna gebeurde is nogal wazig. Ik herinner me paniek. Nog maakt een beklemmend gevoel zich van mij meester als ik terugdenk aan alle pijn, angst en paniek.
Ik kreeg meerdere hechtingen tijdens een operatie en moest nog lang revalideren. Ik droeg nog een poos een haarband, omdat ik me schaamde voor mijn oor en mijn haar moest nog groeien waar het weggehaald was. Maar het grootste litteken was niet zichtbaar. Dat begon vlak na de beet te groeien in mijn onverschrokken meisjeshart: hondenangst.
Iedere keer als ik een hond zag, dacht ik terug aan die verschrikkelijke dag en werd mijn angst weer wat groter in mijn hoofd. Tot op het punt waar ik situaties uit de weg ging, omdat er mogelijk een hond aanwezig was.
Jaren en jaren later was ik op een dag met mijn schoonouders op een strand waar honden los mochten lopen. We gingen een steiger op om mijn schoonzus en zwager te zien duiken. Mijn schoonouders en vriend probeerden me gerust te stellen; “Er zijn maar weinig honden op de steiger” en “Ze doen niets”.
Maar iedereen die begrijpt wat het is om écht bang te zijn voor honden, weet dat deze goedbedoelde woorden niets uithaalden. Het enige wat ik kon denken was; “Er zijn hier overal honden en op die steiger kan ik geen kant meer op!” Mijn hart bonsde in mijn keel.
Want wat zij niet zagen was een grote witte herder die aan de andere kant van de steiger door het water heen naar de steiger rende en er moeiteloos op sprong. Hij rende lang ons heen. Ik zie mezelf als een sterke jonge vrouw, maar op dat moment kroop ik in elkaar en bleef er alleen nog maar een hoopje ellende van me over.
Waar ieder ander een speelse, energieke hond had gezien die niks kwaads in de zin had, zag ik een woeste, wilde herder op me afstormen, met zijn tanden al ontbloot en het schuim nog net niet op zijn bek.
Het is vreselijk om te voelen hoe snel je hartslag kan versnellen, het zweet op je rug staat en de adrenaline door je lijf giert. Maar als het gevaar dan geweken is en de adrenaline weer net zo snel wegzakt, is al je energie verbruikt en kun je je amper meer staande houden. Het enige wat ik toen nog kon was huilen en ik heb me door mijn vriend naar de auto laten brengen waar ik de rest van de middag niet meer uitgekomen ben.
Dat moment was eigenlijk het keerpunt voor mij. Na al die jaren was het duidelijk dat het niet langer meer zo kon. En dus zocht ik hulp op mijn 20ste, samen met mijn moeder die door het bijtincident ook een sterke hondenangst ontwikkeld had. Het was de eerste keer dat ik mijn moeder haar kant van het verhaal hoorde vertellen. We hebben samen zitten huilen toen ze vertelde dat het voelde alsof ze haar kleine meisje voor haar ogen doodgebeten zag worden.
Zo kwam ik bij Cindy. Toen Cindy mij leerde kennen was ik een stille, ietwat stuurse jonge vrouw en ze moest haar best doen om mij te doorgronden. Het duurde echter niet lang voordat ze me doorhad en ze precies wist hoe ze me kon bereiken. Mijn moeder reageerde heel anders op situaties en we kregen dan ook aparte trainingen. De laatste training kregen we samen.
Al bij de derde training kon ik voor het eerst in jaren in het bos lopen, zonder angstig te zijn. Het voelde heerlijk; zo bevrijdend en zorgeloos! En wat is de wereld opeens groot en grenzeloos!
Het bos en het strand zijn weer heerlijke plekken om te komen en ik hoef niet meer om te lopen als iemand zijn hond uitlaat. Dankzij de hulp van Cindy herinnerde ik me weer hoe leuk ik honden vroeger vond en over een paar weken krijgen mijn vriend en ik onze eigen stoere pup.
Een foto van mij en nu op weg naar mijn eigen pup!
Groetjes Paulieke Breukers- Breda
Heb je ook een mooi honden verhaal om te delen? Dat vinden we super. Klik even op de volgende link voor meer informatie over hoe het werkt: https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/blogs-voor-door-hondeneigenaren/
Dierbare groet,
Cindy
p.s
Hieronder vind je nog een manier waarop we je kunnen helpen.
Online training voor hondeneigenaren. ‘Wat als je hond gromt of uitvalt naar een kind’.
Ontvang een 8- stappen script waarmee je goed en adequaat reageert wanneer het een keertje mis gaat tussen je hond en een kind en voorkom dat de situatie uit de hand loopt.
Kijk even voor meer info:
https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/online-training-hond-gromt-naar-kind/