Eerste hulp in de supermarkt

Ik hoorde ze al van verre aankomen. Gekrijs en gehuil.
 
Broer en zus, beide kleuters. Ruziënd om het beste plekje in het winkelwagentje. Papa deed zijn stinkende best. Het hielp niet. Hij kleurde vuurrood vanachter zijn mondkapje.
 
Zijn kinderen ook, maar dan van frustratie en verdriet. Op zo’n moment wil ik helpen. Niet bemoeien, maar helpen.
 
Maar wat is dan helpen? 
 
Ik besloot te doen wat ik ook doe als een pup in de gordijnen hangt.

Of wanneer een hond spanning opbouwt en dreigt uit zijn dak te gaan.

Ik paste zoals ik het noem, indirecte afleiding toe.
 
Ik gaf het gekrijs geen directe aandacht. Want ik wilde het gedrag noch bevestigen, noch bestraffen.
 
Ik wilde de focus ergens anders op leggen.  En dus zette ik een afleidingsmanoeuvre in.
 
Ik verkleinde de afstand (Corona proof), draaide me schuin af (geen frontale houding) en activeerde de zintuigen van de kleuters.

Terwijl ik een krop sla zachtjes in de lucht gooide, neuriede ik er een liedje bij.
 
Het werkte, ik had de aandacht. Het gekrijs werd iets minder.
 
Een vluchtig ogenblik keek ik naar de kinderen. Met grote ogen keken ze me aan. Ik verbrak direct het oogcontact. Nu geen spanning opbouwen.
 
Ik gooide de krop sla wat hoger en zette een andere melodie in. Nu werd het echt stil. Snel pakte ik er nog een mango bij en draaide hem in het rond.
 
Nog steeds schuin afgedraaid, keek ik de papa aan en ik zei tegen hem:
 
“Ik vind dat je echt heel geduldig bent.”
 
“Dank je,” zei hij en slaakte een zucht. Het was al ruim 17 seconden stil.
 
Ik leerde al een tijd geleden, dat als je een gedachte of een emotie 17 seconden vasthoudt, je iets nieuws manifesteert.
 
Het allerbeste is als je het tot 68 seconden weet vast te houden. Ik hoopte dat papa dat voor elkaar kon krijgen.
 
Voor een heel kort ogenblik keek ik de kinderen aan. Gooide voor de laatste keer de krop sla in de lucht en vervolgde mijn pad.
 
Het bleef stil.
 
Heel even…
 
Tot het gekrijs weer begon. Net geen 68 seconden…
 
Ik draaide me om en keek de papa aan. Hij was niet meer vuurrood en hij glimlachte naar me. Was er toch iets gelukt.
 
Mocht je nu deze week wat gekrijs en gehuil van je kinderen, je hond óf van je partner 🙂 op je pad krijgen…probeer dan eens wat indirecte aandacht toe te passen.
 
We hopen dat het je een glimlach, kwispel of een kus oplevert…
 
Dierbare groetjes

Yvonne & Cindy
 

****

P.s. Hieronder vind je nog een enkele manieren waarop ik je verder kan helpen. Kijk maar eens of er iets voor je bij zit.
* Speciaal voor hondeneigenaren hebben we een online training: ‘Wat als je hond gromt naar een kind’. Ontvang een 8- stappen script waarmee je goed en adequaat reageert  wanneer het een keertje mis gaat tussen je hond en een kind.
Kijk even voor meer info op:  https://dierbareontmoetingen.nl/hondeneigenaren/online-training-hond-gromt-naar-kind/
* Heb je vragen rondom je (klein)kind en je hond?
Stel je vraag aan onze kind-hond-professionals in een vrijblijvend en kosteloos telefonisch GESPREK. Schrijf je even in:  https://dierbareontmoetingen.nl/kind-hond-screeningsgesprek/
* Lees je deze blogs als hondenprofessional?
Kijk dan voor onze gratis WEBINARS waarin we onze beste technieken & adviezen met je delen, zowel in het opbouwen van je bedrijf in de hondenbranche als in het knettergoed communiceren met kinderen:
* Cindy is ook in te huren als SPREKER op (online)events en workshops.